Het genot van varkensvlees in tropische landen
kan gevaarlijk zijn voor het lichaam. De volken in die gebieden zijn nu nog
gezond, maar ze worden steeds meer bedreigd door de nabijgelegen cultuurvolken met
civilisatieziektes. Hetzelfde geldt voor verschillende Hunzastammen uit het
Himalayagebied. Varkensvleesvrije islamstammen zijn gezond en werken tot op
zeer hoge leeftijd als dragers voor talrijke expedities. De Hunzastammen die
aan de andere kant van het dal de leef- en eetregels van de islam niet in acht
nemen, worden geplaagd door gewone ziektes. Het verschil tussen islam en
westerse levenswijze valt samen met het al dan niet voorkomen van
beschavingsziekten. De islam is in het oosten van Europa en verder naar het zuiden
de heersende godsdienst en dat is al duizenden jaren bekend. Telkens wordt
aangevoerd dat dit door priesters verordende religieus, hygiënische maatregelen
zouden zijn in verband met het trichinengehalte van varkensvlees. Deze opvatting
is onjuist. Dit bleek onder meer uit een groot experiment waaraan verschillende
artsen deelnamen. De bewoners in de oostelijke landen zijn gezond en werken nog
steeds in hoge ouderdom. De trichinenstoffen (haarwormparasieten) hebben er
niets mee te maken. In de Tweede Wereldoorlog werden de soldaten onder generaal
Rommel in Afrika echter ziek. Veel manschappen onder deze veldmaarschalk hadden
te lijden aan hun onderdijbeen, wat hen ongeschikt maakte voor de dienst en
langere opname in lazaretten vereiste, soms zelfs verplichtte tot overbrenging
naar de gematigde zones. Ze kregen door het eten van veel varkensvlees namelijk
zweren aan hun onderbenen (tropische ulcera). Toen zij uiteindelijk op het idee
kwamen, dat dit aan de voeding zou kunnen liggen, omdat de bewoners deze ziekte
totaal onbekend was, kregen de soldaten geen varkensvlees meer. Er werd direct
overgeschakeld op islamitische voeding en de zweren verdwenen onmiddellijk.
Dat varkensvlees belastend werkt en in zekere
mate ook giftig is, wist dr. Reckeweg al voor de Tweede Wereldoorlog. In die
tijd nam hij echter nog aan dat dit voor de verse varkensvleesbereiding gold
zoals gebakken spek, allerlei verse worst, varkenspootjes en kotelet. Dit geldt echter niet voor gepekeld vlees
zoals hesp en spek, ook niet tot worst verwerkte gerookte varkensvleesproducten.
Deze vergissing had als gevolg, dat het gebruik van versgeslachte
varkensvleesproducten acute ziekten veroorzaakten zoals blindedarmontsteking,
galblaasontsteking, galkolieken, acute darmcatarre, gastro-enteritis met tyfus
en paratyfus, maar ook acute eczeem, zweetklierabcessen en steenpuisten.
Reckeweg kon op dat ogenblik geen enkel ziekteverschijnsel vergelijken na het
gebruik van varkensvlees, dat droge worst of salami bevatte. Andere inzichten
kreeg hij van de wijziging van zijn voedselgewoonte in de hongerjaren na de
oorlog en de periode na de munthervorming van 1948.
Tijdens de magere oorlogsjaren en vooral erna,
was het Duitse volk vrijwel gezond. Tot aan de munthervorming konden weinigen
hun buikje vol eten. Varkensvlees en ander vlees waren er in beperkte mate, ook
was er weinig vet en bijna geen suiker, maar granen waren er volop. Brood en
deegwaren waren voldoende verkrijgbaar. Bovendien kon dit aangevuld worden met
aardappelen, rode bieten en verse groenten. In die tijd kwamen nauwelijks
blindedarmontsteking of galblaasziekte voor en hooguit daar, waar een varken
zwart werd geslacht. Reuma, rugproblemen, hartinfarct, verkalking en hoge
bloeddruk kwamen toen nog zelden voor.
Na de hervorming van 1948 waren varkensvlees,
hesp en vooral spek direct weer verkrijgbaar. Het globale gezondheidsbeeld
veranderde meteen en ingrijpend. Appendicitis, galblaasontsteking, acute
huidettering zoals pyodermie, impetigo, steenpuisten en zweetklierabces waren
weer aan de orde van de dag. Na behandelingen met chemische sulfamidenzalven
traden er chronische schimmeluitslagen op met diverse andere nevenwerkingen.
Schrikwekkend in die periode was ook de toename van kanker. Talrijke patiënten
tussen zestig en zeventig jaar, die probleemloos geleefd hadden, kregen last
van maagklachten met als oorzaak kanker van de spijsvertering. Het verloop van
deze gevallen was zo instructief, biologisch significatief en causaal gegrond,
dat Reckeweg daaruit wel moest afleiden, dat ziekten door toxines worden
veroorzaakt. In 1952 maakte hij hierover publicaties bekend. In de loop der
jaren en met het toenemen van ervaring, kwam hij tot het besluit, dat veel
andere ziekten zoals artritis en artrose in grote mate door varkensvlees
worden veroorzaakt. Dat is ook het geval bij vrouwen met witte vloed en
chronisch etterende fistels. Het bleek dat door het eten van varkensvlees de
oorlogswonden niet volledig genezen konden.
Wat men krijgen kan door veel
varkensvlees te eten
blindedarmontsteking, acute maag- of
darmcatarre (gastro-enteritis);
tyfus, kliervergroting en vetzucht;
aderontsteking, koorts en pijn;
slechte bloedcirculatie van bindweefsel;
steenpuisten, zweetklierabcessen en gewone
abcessen;
verkalkte
hartkransvaten, arteriosclerose, trombose, embolie en hypertensie;
galkolieken, galblaasontsteking;
jeuk, huidziektes, netelroos of netelkoorts.
Iemand liep in de oorlog een schotbreuk op. De wond ging
schijnbaar dicht maar liet een groot litteken achter, dat na enkele jaren weer
openbrak met een fikse ettering. De oorzaak was een te veel eten van
varkensvlees. De schotbreuk kon niet tot genezing komen omdat eten van
varkensvlees het genezingsproces aanzienlijk vertraagde. Reckeweg twijfelde er
nog aan of varkensvlees wel de hoofdschuldige was. Daarom besloot hij een zeer
streng experiment uit te voeren met witte muizen met diverse diëten. De
resultaten hiervan publiceerde hij in zijn werk ‘Homotoxine und Homotoxikosen –
Grundlage einer Synthese der Medizin’, verkrijgbaar bij het Aurelia-Verlag in
Baden-Baden. Muizen, die varkensvlees kregen, neigden extreem tot kannibalisme.
Na enkele maanden trad bij de muizen overal kanker op. Ook waren er
verscheidene huidziekten. Muizen echter met een normale voeding vertoonden geen
ziekteverschijnselen en hadden ook geen neiging tot kannibalisme.
© www.natuurarts.info